Sydney

Een van de vele landtongen in de haven van Sydney is een bijzondere plek. De aboriginals noemden hem Tubowgule. Eeuwenlang kwamen ze er samen om te zingen, te dansen en verhalen te vertellen. Toen in het midden van de achttiende eeuw de kolonisten kwamen, kwam daar een eind aan. Zij maakten er eerst een soort paardenmarkt van en later kwam daar een tramremise. Want ze hadden geen boodschap aan het cultureel erfgoed van het volk dat zij als “een stel achterlijke wilden” beschouwden.

Inmiddels viert de cultuur er weer hoogtij, want het befaamde Sydney Opera House staat er alweer bijna 50 jaar. Eigenlijk had dat bijna 60 jaar moeten zijn, want door allerlei problemen werd het tien jaar te laat opgeleverd en was het oorspronkelijk budget maar liefst in veertienvoud overschreden. Trots wordt vermeld dat er tijdens de bouw geen dodelijke slachtoffers zijn gevallen. Al werd wel de Deense architect Jørn Utzon wel zelf geslachtofferd. Nog tijdens de bouw werd hij vriendelijk bedankt voor zijn bewezen diensten en terug naar Denemarken gestuurd. Hij heeft nooit meer een voet op Australische bodem gezet en was dus ook niet bij de opening in 1973 aanwezig. Eerherstel kwam er wel voor hem, want in 2007 werd het gebouw op de Werelderfgoedlijst van UNESCO geplaatst. Toen was het echter allang hét icoon van de stad en het werelddeel.

Zie je het Opera House, dan zie je ook Harbour Bridge. Na een bouw van zes jaar werd hij in 1932 geopend. De brug diende vooral om de stadsdelen ten noorden van de zeeinham toegankelijker te maken, maar het was ook een belangrijk werkgelegenheidsproject. Hij is maar liefst 1150 meter lang en heeft een boogspan van 500 meter. De top van de boog is 134 meter boven zeeniveau. Waaghalzen (en die zijn er genoeg) kunnen vanaf 300 dollar (200 euro) per persoon in groepsverband een begeleide klimtocht over de hoogste boog maken.

Helemaal aan de andere kant van Sydney, (de meest westelijke suburb is zo’n 50 km landinwaarts) doemen de Blue Mountains op. De dichte eucalyptusbossen geven de lucht een blauwe gloed, vandaar de naam. Ook deze enorme wildernis staat op de Werelderfgoedlijst. Diepe ravijnen, kletterende watervallen, schattige dorpjes. Ze zijn alle fameus. Maar het meest fameus is toch wel de rotsformatie die de Three Sisters wordt genoemd. Drie door erosie gevormde zandsteenpieken: Meehni (922 m), Wimlah (918 m) en Gunnedoo (906 m). Volgens een eeuwenoude legende zouden drie zussen verliefd zijn geworden op drie mannen van een andere aboriginal-stam. Het was echter volgens hun wetten verboden met hen te trouwen. Er ontstond een gevecht. Om de zussen te beschermen veranderde een wijze man ze in steen. Jammer genoeg overleed die tijdens het gevecht en kon niemand de zussen meer terug veranderen. Een mooi verhaal, maar helaas: het is verzonnen als marketingtruc om toeristen te lokken. Terwijl het er zo mooi is dat je helemaal niet gelokt hoeft te worden!